DWA TYTUŁY NA WIECZÓR: MÓJ PIONOWY ŚWIAT I SPOD ZAMARZNIĘTYCH POWIEK

Dni, zamiast robić się coraz cieplejsze, straszą śniegiem i mrozem. Ja, coś się pochorowałam, wiec odpuściłam bieganie. Zupełnie, dopadła mnie niemoc. Żeby nie marnować czasu tak bezsensu, wzięłam się za czytanie. Pisałam Wam już o tym tutaj KLIK. Wspomniane pozycje pochłonęłam niemal na raz, ale pojawiały się kolejne tytuły, które chcę Wam gorąco polecić. Dziś na świeczniku, dwie książki, które czytało mi się bardzo przyjemnie Mój pionowy świat Kukuczki i Spod zamarzniętych powiek Bieleckiego. Która ciekawsza? Proponuję zapoznać się z obiema, bo strasznie wciągają.

O Adamie zrobiło się głośno w trakcie akacji ratowniczej na Nanga Parbat. Wyruszył wraz z Denisem Urubko na pomoc uwiezionym na szczycie góry kolegom: Tomaszowi Mackiewiczowi i Elizabeth Ruvol. Akcję niesienia pomocy relacjonowały serwisy informacyjne, a na żywo można było podglądać postęp i przebieg wyprawy. Mocno trzymałam kciuki za powodzenie i im dopingowałam. Pojawiły się kolejne informacje, aż świat wstrzymał na chwilę oddech. Niestety Tomka nie udało się sprowadzić do bazy, zaś nazwisko Bieleckiego odbiło sie mocnym echem na całym świecie. Tak trafiłam na tytuł Spod zamarzniętych powiek, biografia młodego, ambitnego himalaisty z Tych, który pewnego dnia postanowił odkryć w sobie pasję wspinania się po górach. Książkę przeczytałam jednym tchem. Opisane historie lekkim, niewydumanym językiem, pomagają zrozumieć, jak trudny i skomplikowany jest świat alpinizmu. Ja, amatorka wspinania się na niezbyt wysokie murki, jestem zafascynowana, żelaznym i upartym charakterem Adama. Autor nie omieszkał się wrócić do bardzo bolesnego wspomnienia i opisać je ze swojego punktu widzenia, chodzi o wejście na Broad Peak. Wyprawa, która przyniosła mu ogromny rozgłos, ale pochłonęła dwie ofiary Tomasza Kowalskiego i Macieja Berbeki. Ci dwaj, ze wspólnego ataku szczytowego, nie wrócili do bazy. Pod adresem Adama posypała się ostra krytyka, spadła faja hejtu, w mediach zawrzało, niemal groziło mu wykluczenie ze środowiska wspinaczkowego. Paradoksalnie, ta historia skłoniła go do napisania książki, dzięki czemu mogłam poznać odczucia i przemyślenia autora. Choć tak naprawdę nic nie zmieni biegu wyprawy, ja mogłam zapoznać się z wersją Bieleckiego, który stał się "czarną owcą" wyprawy i nad którym przetoczyła się burza nienawiści i krytyki. Warto wysłuchać drugiej strony, przed wydaniem osądu, niestety, Bieleckiego w komisji badającej wypadek, oceniali przede wszystkim ludzie, którzy w himalaizmie mają niewielkie doświadczenie, toteż tak bardzo zjednoczyłam się z nim w trakcie czytania książki.
Język biografii jest wyjątkowo prosty, łatwy, a sama treść naturalnie szczera i prawdziwa. Myślę, że nawet laicy będą w stanie rozumieć krążące po tekście pojęcia dotyczące wspinania się na szczyty najpiękniejszych, a zarazem najtrudniejszych gór świata.

Druga pozycja jaką pochłonęłam, to biografia Jerzego Kukuczki - Mój pionowy świat. Postaci nie muszę nikomu przedstawiać, zna ją cały świat. Najpopularniejszy himalaista, człowiek, który jako pierwszy Polak, a drugi człowiek na świecie zdobył 14-naście ośmiotysięczników. Kukuczka, to człowiek, który był wyjątkowo uparty. Krążyły w ogół niego legendy, jako trudnego we współpracy, mocnego indywidualistę, a nawet, że Ci którzy towarzyszą mu podczas wyprawy, giną. Toteż bardzo się zdziwiłam, że Mój pionowy świat tak przyjemnie się czyta. Nie są to suche strzępy technicznych informacji dotyczących wspinaczek, lecz opisy, przemyślenia i zabawne sytuacje podczas zdobywania kolejnych szczytów. Kukuczka pamięta również o najbliższych współtowarzyszach, którzy zginęli w tej trudnej drodze. Wraca do wspomnień o Andrzeju Czoku czy Tadeuszu Piotrowskim, a także o moralnych dywagacjach, czy wówczas, kiedy umiera najbliższy przyjaciel, można nadal kontynuować wspinaczkę na szczyt?
Książkę czyta się tym przyjemniej, że dotyczy ona środowiska alpejskiego w takach 80-tych. Ileż trzeba było się natrudzić, aby zorganizować wyprawę! W czasach, gdzie poza octem, na półkach sklepowych nie było nic, zakupienie niezbędnego ekwipunku, czyli puchowych śpiworów, kurtek, czy nawet konserw, urastało do rangi cwaniactwa i kombinatorstwa. W dzisiejszym świecie, takich problemów, jakie towarzyszyły alpinistom ponad 30-ści lat temu, nie ma, toteż był inny duch sportowy. Jerzy Kukuczka musiał sobie radzić, również z rozłąką z najbliższą rodziną, która czasem trwała wiele tygodni. Niejako próbuję go zrozumieć, czy aż tak kochał góry, by zrezygnować z życia rodzinnego, spokojnego i sielskiego, na rzecz ciężkich i morderczych wypraw z wielką nie wiadomą-czy wrócę do kraju, czy też zostanę na zawsze w Himalajach? Chyba nigdy nie zrozumiem tej pasji, ale nie zmienia to faktu, że pozycję pochłania się rewelacyjnie. Narracja autora jest prosta, magnetyczna i wciągająca, bez zbędnego zadęcia i arogancji. Choć obraz Kukuczki rysował mi się zupełnie inaczej, jako ambitnego, samolubnego przywódcy, to po przeczytaniu pozycji, zmieniłam zdane.


-----
Czytaliście wspomniane tytuły? A może rzuciło się Wam w oczy coś o podobnej tematyce, co możecie mi polecić? czekam na Wasze komentarze, buziole, ciao:*